Surfen en Relaxen in Huanchaco

We zijn alweer bijna 2 weken ik Peru en het is tot nu toe een erg leuke en ontspannende vakantie geweest! Daarnaast is het ook een feest van herkenning en vragen in de trand van; was dat vier jaar geleden ook al zo? Herinneren wij het ons verkeerd of zijn er nu écht meer banken in Peru? Het lijkt wel of meer mensen Engels spreken en er meer merken dan toyota op de weg zijn te vinden... of is het hier in het noorden gewoon anders dan in Huancayo?
Nou daar kunnen we nu ook over filosoferen, want we zijn gisteren in Huancayo aangekomen na een lange reis van 18 uur uit Huanchaco. Over een kleine week zullen jullie vast onze overpijnzingen horen maar nu hou ik het erbij dat ´het feest van herkenning´ hier in Huancayo groter is dan in de rest van Peru (niet gek natuurlijk).

Eerst volgt hier een verslag van onze heerlijke tijd in Huanchaco. Huanchaco is een klein voormalig vissersdorp (maar nu toeristendorp) bij de grote stad Trojillo. We hebben ingecheckt bij een heerlijk hotel aan het strand en kunnen hier genieten van een aardige temperatuur van 22-25 graden en een heerlijk ontspannen sfeer. Het dorp heeft verschillende lekkere restaurantjes voor veel Ceviche (typisch peruaanse rauwe vissalade met limoen en ui) maar ook Italiaanse pasta´s, pannekoeken goede sandwiches en (vegetarisch)peruaanse schotels.

Zoals Rik in het vorige bericht al vertelde, kwamen we de eerste dag in het hotel Kai en Sara tegen. Deze twee gezellige Amerikanen uit Colerado waren we eerder in ons hotel in Hauaraz tegengekomen, wat niet gek is als je dezelfde loneley planet gebruikt om je hotel te vinden. Ze zouden diezelfde avond doorreizen en die middag het paleis van de chimu-cultuur bezoeken. We hebben dus maar besloten meteen aan te haken. Het werd niet alleen een tour door het paleis maar ook een bezoek bij een bijbehorend museum en twee tempels. Al deze gebouwen samen vormden vroeger een stad Chan-Chan (jah... wij verzinnen het ook niet). Chan Chan is de grootste abode stad ooit gebouwd met meer dan 250.000 inwoners en een oppervlakte van 20km2. En ondanks dat onze tickets toegang gaven tot al deze gebouwen waren ze nou niet wat je noemt direct naast elkaar gelokaliseerd.
Beide tempels waren kleine opgravingen die in eigenlijk in 1x keer waren te overzien, maar het paleis was echt een enorm complex van adobe-klei gemaakt wat nog steeds deels opgegraven wordt. Alle muren waren bedekt met inscripties in de vorm van tekeningen die grotendeels verwijzen naar de zee, hun belangrijkste god. Je ziet dus vissen, zee-otteres, veel visnetten, zeemonsters ed. op de muren. De goudgele kleur van de adobe en de grote maakte het eigenlijk nog het meest indrukwekkend. Toch moeten we toegeven dat de oudere tempels die we eerder hier in Peru hebben gezien minstens net zo indrukwekkend waren en er in meer dan 1000 jaar niet zo heeeel veel is veranderd. Zeker niet als je bedenkt dat men in Europa in dezelfde tijd (750-1300) hele kathadralen bouwde. Dan is een paleis van abode toch een beetje het biggetje dat zijn huis van stro maakt.

Die avond hebben we lekker Italiaans gegegeten en Kai en Sara een goede reis gewenst. Maar we zouden niet alleen achterblijven. We zijn samen met Hatice naar Huanchaco gereisd en we kwamen haar bij het onbijt alweer tegen. We besloten samen Trojillo te bezoeken om een ticket te boeken voor onze verdere reizen. Trojillo heeft een mooi centrum en was wel een bezoekje waard, maar bij terugkomst konden we de zee niet nog langer laten wachten en hebben we na voetjebaden door de vele stenen op het strand gezeten en gekeken naar de zonsondergang in de wolken die altijd boven de zee hangen in Trojillo ;)
De volgende dag hebben we de zee echter bevochten door voor het eerst in ons leven een surfles te nemen! Voor een tientje per persoon kreeg je twee uur les met gegarandeerd staan op de plank!! Daarna hadden we dan de uitrusting de rest van de dag tot onze beschikking. Een geweldige deal, geweldige les en geweldige dag. Meerdere keren tijdens de les hebben Rik en ik op de plank gestaan en de golven gevoeld. Erg gaaf! Helaas is het zonder het duidelijk commando (nu staan) en een duwtje van de trainer voor extra vaart wel erg lastig om ook zelfstandig tot staand te komen. Die middag hebben we het toch geprobeerd wat leide tot mooie foto´s (thanx Hatice) van Mariëtte op voeten en handen (bijna!) en rik op knieen. We hebben nog steeds wat spierpijn en blauwe plekken. De laatste dag lekker gelaxt en toen de bus ingestapt en afscheid genomen van Hatice.

Al met al zit er weer een lekkere week op!