India Jones in het Zwitserland van Peru

Dag iedereen,

Afgelopen 4 dagen hebben we doorgebracht in het Zwitserland van Peru (Huaraz, Distrito Ancash). 4 jaar geleden hebben we 4 maanden gewoond in een huis aan de ´via Ancash´ en toch nooit geweten wat een vreselijk mooi gebied dat eigenlijk is! Het was niet heel gemakkelijk om vanuit Barranca weg te komen. Keurig in het hotel de weg gevraagd. Maar zoals het Spaanse culturen betaamt kregen we een zeer nauwkeurige beschrijving van wat ons stond te doen: ¨a derecha, baja dos cuadratos y al eskina encuentran los autobuses seguros¨ (naar rechts, twee kwadraten rechtdoor en op de hoek vind je ´autobus zeker´). Jaja... ik was nog stom genoeg om te vragen of dat een busmaatschappij was ¨autobuses seguros¨ (autobus zeker), waarop steenvast het antwoord volgt: Ja natuurlijk! Maar eenmaal op de aangewezen plek waren er geen autobussen. Bij navraag kwam herhaaldelijk naar voren dat we een combi moesten nemen naar Pativilca en vanuit daar zouden dan bussen rijden. Eenmaal in Pativilca konden we wederom alleen weer kiezen voor een combi bus of een combi auto met bestemming Huaraz. Het werd de combi auto. Dit was een goede keuze. Niet alleen veel confortabeler, maar ook veel gezelliger. De 5 uur lange rit door de bergen heeft Mariette goede gesprekken gehad met een mamita (oma) en met nog een andere vrouw. We hebben de westerse muziek doorgesproken met de chauffeur en hebben ons door hem laten trakteren op een ijsje!

Huaraz wordt wel het Zwisterland van Peru genoemd. Deze naam werd meer dan waargemaakt! Niet alleen het landschap was geweldig (Huaraz ligt op de rand van corderilla blanca) maar (sommige) Peruanen doen ook zeer hun best om in Zwisterse stijl huizen te bouwen, wat de stad net even een andere aanblik geeft. Ons hotel Churup was een goed voorbeeld hiervan. Het had een heerlijke eetkamer waar je de hele dag kon zitten, een kop thee zetten, en bij het haardvuur zitten lezen. De hele zolder was van hout en het had een punt dak met dakpannen, i.p.v. het standaard platte dak in Peru. Churup bleek een goede plaats om mensen te ontmoeten en dat hebben we dus ook vollop gedaan. Naast Churup was er nog een zeer opvallend iets in Huaraz: de koffie! Koffie is in Peru over het algemeen niet te drinken! Maar Huaraz is de uitzondering op deze regel. Nergens in Peru heb ik op zoveel plaatsen zulke goede koffie gedronken!

De reden om naar Huaraz te komen was het bezoeken van de Chavin tempel. De Chavin cultuur is net als de de cultuur bij Carral één van de moeder culturen van Peru. De laatste vondsten dateren uit 2001 zijn dus zeer recent. Heel lang is er weinig aandacht geweest voor deze cultuur. Dit komt mede door onwetendheid. Voor een lange tijd heeft men gedacht dat de Chavin onderdeel waren van de Inca. Pas sinds relatief kort zijn archeologen het erover eens dat de Chavin 2500 jaar voor de Inca´s leefden (1500 tot 800 c Chr.). Dat is lang niet zo oud als Carral (5000 jaar geleden), maar toch wel lang geleden.

Om de één of andere reden hadden de leiders in de oudheid het idee dat je tempels en andere belangrijke bouwwerken op een zo moelijk mogelijk te bereiken plaats dient neer te zetten. We waren in ons hotel al gewaarschuwd dat de ruim 3 uur durende rit naar de tempel alles behalve confortabel zou zijn, maar dit bleek een understatement! Toch, op de plaats aangekomen was het de rit toch wel waard! De Chavin hebben alles gebouwd wat je van een Zuid-Amerikaanse tempelcomplex verwacht. Pleinen omringt door muren met daaruistekend vreemde kwaadaardig uitziende stenen hoofden. Heilige stenen waarop via de reflectie van goud en/of water naar de sterren werd gekeken. Water systemen die ondergronds liepen en waaruit zeer enge en harde geluiden kwamen als er water door werd gelaten (er zit een soort van hydraulisch sluizen systeem onder de grond). Een voor de bevolking geheim plein waar werd geofferd werd en op schelpen en fluiten muziek werd gemaakt wanneer het water ´aan´ werd gezet. Maar, van alles was de tempel toch wel meest indrukwekkend. Het complex bestaat uit 23 doolhoven onder en boven elkaar vol gaten, vallen, doolopende weggetjes. De film India Jones kon je voor je ogen afgespeeld zien worden en je kon heerlijk grappen in het donker met alle gaten. We konden maar een fractie hiervan bezoeken. Het geheel is nog steeds niet helemaal doorzocht en er worden nog regelmatig nieuwe vondsten gedaan, waarvan de laatste belangrijke dus 9 jaar geleden. De Chavin bouwden dit allemaal om de bevolking weg te houden van de priesterelite. Volgens archelogen komt dit omdat de priesters waarschijnlijk geen millitaire macht hadden en daarom puur door middel van trucjes de bevolking op afstand moesten houden om zichzelf tegen hen te beschermen. De priesters kwamen daarom ook nooit de tempel uit. Eigelijk waren ze een gevange van hun eigen systeem dus!

Tijdens ons bezoek aan de Chavin hebben we Eduardo en Marisabel uit Lima ontmoet. Eduardo bleek hetzelfde werk als ik te doen en dus had ik een goede sparring partner om eens mijn onderwijskundige ideeën in het Spaanse te verwoorden. Samen hadden we het erg gezellig. We zijn in Huaraz nog tweemaal met ze uit eten geweest en hebben we boerenbridge gespeeld. Misschien zien we ze de 15de mei nog weer in Lima voor we vertrekken.

Na dit alles hadden we direct genoeg van tempels! De derde dag werd daarom een rust dag waarop we afscheid namen van Kai en Sarah (Colorado) en samen met Hatic (Duitsland) door Huaraz hebben gekruist op zoek naar een reisbureau voor een trekking en om bustickes te boeken naar Trujillo van waaruit we naar Huanchaco zouden reizen. Omdat de bussen alleen in avond reden hadden we bedacht dat we best overdag een trekking konden doen en dan ´s avonds de bus instappen. Zo gezegd zo geboekt. Dus de volgende dag zijn we met zijn 3en afgereist naar parque nacional Huáscaran om een trekking te doen naar ¨Laguna 69¨ een een bergmeer op ruim 4600 meter hoogte. Om 6uur ´s ochtends moesten we klaarstaan voor onze gids, maar we werden natuulijk pas om 6.30 eindelijk opgepikt. Na een 5 uur durende reis met tussendoor ontbijt waren we eindelijk ter plaatse. Het reisbureau had verzekerd dat de tocht plano was (vlak), maar vlak is een relatief begrip. De tocht starte op iets meer dan 3850 meter en we klommen dus in 3 uur tijd meer dan 700 meter. Mariette moest tot uiterste gaan met haar astma om de laatste honderd meter te halen, maar het was boven dan ook wel geweldig mooi. Zie foto´s op de fb (die later komen). Uiteindlijk hebben we in 2 uur de tocht naar beneden gemaakt waarna Hatic en ik met flinke koppijn van de hoogte en Mariette misselijk de bus voor de weg terug zijn ingestapt naar Huaraz. Daar hebben we in een uurtje gegeten en de laatste dingetjes gepakt om 5 minuten voor het vertrek van de bus naar Trujillo op het bussstation aan te komen. Nu zitten we heerlijk aan het strand. Kai blijkt hier ook te zijn. Dus wordt vast een gezellige dag!

Groetjes, liefs Mariëtte en Rikkert