Verhuizen in Huancayo

¡Hola Holanda!

We zijn weer een weekje verder en wat gaat de tijd eigenlijk snel. Nog 2 en een halve week werk voor de boeg en daarna gaan we voor 3 weken reizen door Peru en Bolivia en zitten we dus alweer 3 maanden hier!

Deze week was de week van verhuizing. We zijn inmiddels verhuist naar een nieuw adres: Ancash 540. We zullen snel foto´s van ons enorme-grote-nieuwe-luxe villa op de site zetten. Deze week is er alleen maar verbouwd en dan zouden de foto´s natuurlijk lang niet zo mooi zijn, dus vandaar dat we nog geen foto´s hebben. Er is een keuken ingebouwd (denk niet aan een Nederlandse standaard!) een douche ingebouwd en de slaapkamer en woonkamer hebben de meest noodzakelijke meubels gekregen. Al met al begint het nu een aardig leuke woning te worden.
Maar dus wel met een week verbouwing die eigenlijk niet ingepland was... ¨Jaja...¨ had de verhuurder gezegd ¨het is voor vrijdag (vorige week) klaar en dan kunnen jullie erin¨. Dus daar stonden wij met onze koffers op vrijdag om 10 uur ´s ochtends, zoals afgesproken. En toen was er niemand! Wij woonden op dat moment in het huis van de Fam. Van der Ploeg. Zij hadden aan ons gevraagd of we een paar dagen op hun huis konden passen. Er was, mede hierdoor, niet direct paniek en wij gingen boodschappen doen. Om 11.15 werden we gebeld dat we ´s avonds 5 uur wel langs konden komen. Dus stonden we om 10 voor 5 weer op de stoep. En er was een andere jongen die ook stond te wachten en die aan ons vroeg of wij señor Ernesto kenden? ¨Ja (dat is onze verhuurder) daar staan wij dus ook op te wachten¨. De jongen die stond te wachten kwam iets maken voor in de keuken en stond al vanaf 4uur te wachten! Maar nu moest hij toch echt gaan. Of wij aan Ernesto konden vragen of hij even wilde terugbellen voor een nieuwe afspraak? Al met al beloofde dit natuurlijk niet veel goeds... maar! om 17.15 stond Ernesto dan eindelijk op de stoep. Wij hebben hem geprobeerd uit te leggen dat de keukeninstaleur hier een uur op hem had staan wachten. ¡Caramba! Die jongen van de keuken is helemaal niet gekomen! was zijn antwoord op onze uitleg en wij begrepen dat hij ons in ieder geval niet begrepen had! Het huis stond nog vol dingen die geinstalleerd moesten worden, tegels die gezet moesten worden, enz...
We legden uit dat Mariette morgen haar verjaardag wilde vieren in dit appartement en dat het noodzakelijk is dat we dan in ieder geval konden koken. Ja, ja... ik schiet toch op! zei Ernesto, maar ik krijg zo weinig complimenten! Jah... dachten wij, je zou alles vandaag af hebben, maar we kunnen nog niks hier! Zie hier de cultuurkloof tussen Nederland en Peru.

De volgende dag zouden we om 4 uur de sleutel halen zo spraken we af en er zou een mogelijkheid zijn om te koken. Toen het de volgende dag was bereide Mariette met Rachel in het huis van de fam. van der Ploeg het eten voor die avond voor en ging ik dus naar Ernesto, die wonderbaarlijk genoeg, gewoon aanwezig was!
Het huis was nog weinig opgeschoten en koken konden we wel vergeten! Ernesto reageerde... ¨Ow... waar doe je moeilijk over! Dan vier je het toch in de stad?¨ Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat dat niet de bedoeling was en na een flink gesprek ging Ernesto met mij de stad in om een gasfles aan te schaffen voor het kookstel dat al wel (eerder de week) geleverd was. Ernesto zou wel een gasleverancier bellen of ik dan even mijn mobiel kon geven. Nou dat was prima en de gasleverancier zou de gasfles leveren binnen 10 min. Dus wij wachtte voor 20 minten langs de weg, maar niemand die langskwam... Toen het te lang duurde en Ernesto vaak genoeg zijn ¡Caramba! had geroepen, vroeg ik of er niet een ander gasleverancier bestond in Huancayo? Wat bleek? Er zat er eentje vlak om de hoek... zucht! Het was inmiddels half 7 en om 7 uur zou het bezoek komen (natuurlijk Peruanen, dus voor 8uur hoefde we niemand te verwachten :-p) Bij de gasleverancier weigerde Ernesto te betalen! Ik uitleggen dat de huur inclusief was. Maar hij zei dat hij geen geld bij zich had. Uiteindelijk heb ik betaald en gezegd dat ik het in zou houden van de huur. Zo gezegd zo gedaan en alles is uiteindelijk dus goed gekomen. En om 7.10 heb ik al het eerste bezoek mogen ontvangen!
Afspraken zijn hier heel anders dan in Nederland. Ten eerste zijn ze vrijblijvender: je hoeft niet perse te komen, of iets op tijd af te hebben!?? Ten tweede kun je ze om de eerste reden heel makkelijk maken!
Mensen zijn hier vaak ook úber positief. Bijvoorbeeld, toen we met Ernesto en Fabiola (onze huurders) gingen onderhandelen) zeiden ze dat ze alles zouden inrichten. En of we er direct al in wouden gaan wonen? Wij antwoorden onder andere dat we willen kunnen koken en dat er nog geen keuken of niks inzat. Ow... dan kopen we toch een magnetron? Kun je in ieder geval water in warm maken! Dus wij zeiden dat een gasstel wel voldoende was. En jah, zeiden ze, natuurlijk is alles inclusief. Nadat Ernesto een week bezig was met inrichten vroegen we om een koelkast. Hehe grapje zeker? was zijn antwoord en direct daarop volgend kwam de mededeling dat we 50 soles meer moesten betalen voor de huur. En nee, gas is toch niet inclusief.
Uiteindelijk na lang onderhandelen betalen we niet meer voor de huur en hebben we het gas (voorlopig) inclusief, maar hebben we geen koelkast en al helemaal geen magnetron! Terwijl dat aan het begin van de verbouwing totaal geen probleem leek!
Ze maken hier gewoon geen kosten plaatje van te voren, waardoor ze allemaal beloftes maken, waarvan je zelfs van te voren ziet dat die niet kunnen worden waargemaakt.

Een andere rare eigenschap is dat mensen hier vaak zoeken naar jou grens. Dat is echt een soort aangeleerd gedrag wat je overal tegenkomt en wat heel kinderachtig overkomt. Ernesto was deze week bijvoorbeeld ook aan het kijken hoeveel we extra bij zouden betalen zonder klagen, maar hij kwam erachter dat we niet zo makkelijk geld uit geven zonder klagen en zodoende hebben we alles gekregen voor de afgesproken prijs.

Goed tot zover over ons nieuwe huis! Mariette haar verjaardag was erg gezellig en een groot succes. We hebben de peruanen kennis laten maken met hutspot. Ze vonden met name de naam belachelijk! Maar het eten vonden ze heerlijk! Inclusief de gehaktbal!
Ook toastjes met eiersalade en tonijnsalade gingen er goed in.

Rik heeft nog moeten vechten in de supermarkt om 100 gram salami. Er was een verkoopster die alleen 140 gram salami had (ze snijden hier de salami van een stuk worst en dat stuk was 140 gram). Dan zou je zeggen 140 gram is meer dan 100 gram, dus dat is geen probleem. Behalve dan, zo legde ze Rik uit, dat ze niet 40 gram kon verkopen. Dus... Rik moest 140 gram kopen. Rik antwoorde dat hij best 140 gram wou hebben voor de prijs van 100 (salami is niet het goedkoopste hier). Maar dat kon dus niet. Rik opperde dat het mogelijk was van de volgende worst salami 60 gram af te snijden, dan is het samen met het restje van deze (40 gram) 100 gram en kun je dat weer verkopen. Nee... ze hadden niet precies hetzelfde merk nog eens. Na nog een paar minuten kletsen kwam er opeens de mogelijkheid om van een nieuwe worst 100 gram af te snijden...? Iets wat eerder nog onmogelijk leek. Dus dan denk je nu is het klaar. Niet dus... snijdt die verkoopster zo 200 gram af. Rik gaf aan dat hij 100 gram wou en weigerde te betalen. Nee... zei die verkoopster je zei 200 gram! Anders had ik het wel van die andere worst afgehaald, daar zit nog 100 gram aan. Kwam er nog een andere verkoopster bij staan die precies hetzelfde beweerde! Rik begon toen te twijfelen aan zijn spaans en kocht uiteindelijk maar die 200 gram. Mariette was daar niet gelukkig mee en ging terug en heeft 100 gram geeist! En daarmee was de salami oorlog geeindigd, want ze gaf uiteindelijk geld terug en pakte de salami terug.

Jullie denken vast, wat een moeite voor een klein beetje geld. Maar zo gaat het hier vrij vaak! En als je daar telkens mee akkoord gaat, schrik je uiteindelijk van de rekeningen. Maar de hoofdreden is dat we gewoon niet afgezet willen worden.

Goed dit is wel lang genoeg denk ik!

Groetjes van Rikkert (en Mariette)

Dan als reactie op Kirsten:
Het is ons opgevallen dat men hier niet zo arm is als dat het lijkt vanuit Nederland. Mensen hechten echter weinig waarde aan uiterlijk waardoor veel er arm uitziet. Ook vind een groot deel van de mensen zichzelf erg zielig en arm.
Ze kijken torenhoog op tegen blanken. Iets wat ze zelf nooit kunnen bereiken. Wij denken dat dat onzin is! We proberen de kinderen daarom creativiteit en positiviteit bij te brengen. De maatschappij hier is gewoon erg derpesief. Dat is jammer. En dat is hun grootste gebrek, niet de armoede.
Ze zijn gewent te vragen aan blanken en zijn erg goed in een zielig gezicht trekken en zeuren. Een voordeel is dat je allert blijft! Je moet altijd opletten op welke vragen je ¨ja¨ zegt! En gelukkig komen we ook nog Peruanen tegen die postief in het leven staan!