Weekend vol avontuur!

Buenas tardes!

Afgelopen week hebben we weer een hoop beleefd. Allereerst zijn we donderdagavond een keer echt uit eten geweest in la Cabaña. Je hebt hier veel eet-tentjes, maar de meeste zijn een soort snackbars waar je een gegrilde kip kunt eten, met patat (zonder appelmoes). Soms is de kaart iets uitgebreider, maar een echt restaurant willen we het niet noemen. Donderdagavond zijn we dus naar la Cabaña geweest. Het eten was aardig lekker, maar de muziek was toch wel het beste. In la cabaña spelen op donderdag, vrijdag en zaterdagavond namenlijk altijd live-bands. We hebben genoten van een heerlijk gitaarmuziekje met panfluit op de achtergrond.

Vrijdag in de ochtend hebben we lesgegeven en in de middag een aantal boekjes gekocht voor de niños. Wanneer de kinderen hun taakje hebben afgerond, is er in de school niks leuks aanwezig om ze mee bezig te houden. We hadden eerder al wat teken-spullen gekocht, maar daar waren ze alweer op uitgekeken (bovendien waren de gummen, puntenslijpers en enkele potloden al ´kwijtgeraakt´, zeg maar... Deze dingen zijn voor de niños namelijk erg kostbaar.).
We moesten ook een cadeau kopen voor op een babyshower (een feestje voor een zwangere vrouw, voordat het kind geboren is) die we die avond hadden. Leuke teddybeer gekocht en ´s avonds op de babyshower bij de familie van de kunstlerares van Niños del Futuro gegeten en gepraat. Het was erg gezellig en gelukkig waren we vroeg thuis, want we waren heel moe.

Zaterdag wilden we rustig aan doen, maar Nicole en Jelly (twee medevrijwilligers bij Niños del Futuro) gingen een archelogische tour maken rond Huancayo en ze vroegen ons of we mee wilden. We gingen vier lokale monumenten af. Allereerst zijn we naar een tempel geweest van ongeveer 700 jaar oud. Daar woonden eerst de Wari´s en daarna de Wanka´s. In het museum lagen ook een aantal schedels die waren gevonden en deze culturen hadden een rare eigenschap. Ze vonden langwerpige hoofden mooi, of mannelijk. Hoe langer het hoofd hoe hoger je rang was in de stam. Wanneer je in rang steeg werden er kleine operaties uitgevoerd waarbij de schedel voor een deel gebroken werd om hem daarna op te kunnen rekken. Heel bizar! Voor de rest werden alle ´reine´ kinderen tussen hun 3de en 6de in deze tempel geofferd aan de god van zon en water in een soort stenen put. Daarna gingen de mensen baden in het bloed van die kinderen om zelf rein te worden.
Daarnaast ook nog de oudste (of een oude) kerk van het gebied gezien. Volgens de gids gebouwd in 1535, volgens de deur ergens in 1800. Het kan natuurlijk ook dat de deur uit 1800 was en de kerk er al eerder stond. Maar aangezien columbus zijn Hispaño(Amerika) pas in 1492 ontdekte en Pizarro pas het Inca rijk (Peru) veroverde in 1531 denk ik dat de kerk uit 1800 stamt. Goed 1535 zou kunnen, maar mede omdat de gids ons ook vertelde dat de tempel 5000 jaar voor christus was gebouwd, terwijl in het museum duidelijk werd dat hij 1300 na christus was gebouwd vertrouw ik de jaartallen van de gids niet helemaal.
Verder hebben we een oude voedsel opslagplaats van de Wari´s bekeken. We moesten daarvoor een hele steile berg beklimmen. De Wari´s konden vanaf zulke plaatsen de hele vallei zien (Huancayo ligt in een grote vallei). En zo konden ze hun vijanden al van ver zien. Bovendien werkte de kou op die hoogte als een soort koelkast, waardoor het eten langer goed bleef.

Zondag hebben we een schoolreisje gehad met de niños. Jelly en Nicole hadden veel geld ingezameld van familie en vrienden en namen alle kinderen mee naar de Huaytapallana (de hoogste berg die rondom de vallei ligt, en de enige berg met een sneeuwtop). Deze berg is in totaal meer dan 6500m hoog. We zijn eerst met 4 busjes naar een groot bergmeer op 4700m gereden, waarna we met een gids en de kinderen een deel van de berg hebben beklommen. We hebben over de eerste gletsjers gewandeld wat betekend dat we minstens 5000m hoog hebben gezeten. (Veel foto´s gemaakt, deze volgen snel) En natuurlijk gebeurde er van alles. De dochter van de directrice is uit nieuwsgierigheid in het bergmeer gevallen (koud!!!) en een aantal eigenwijzen die dachten met een andere route hoger te kunnen komen moesten we terug dragen met hoogteziekte en de vormen van onderkoeling, maar verder ging alles goed. De volgende keer moeten een paar dingen echter wel anders aangepakt worden voor de veiligheid van de bijna 100 kinderen die mee waren.
Op de terugreis kreeg één van de wat oudere niños enorm last van hoogteziekte. Gillen krijsen, ijlen en niet weten waar ze zich bevond, hoofdpijn, buikpijn, enz. Ze laten mensen met hoogteziekte hier veel pure alcohol snuiven, zodat ze in slaap vallen, maar bij haar wilde het niet werken. Er kwam heel veel begeleiding bij staan en de buschauffeur kreeg te horen dat hij sneller naar beneden moest rijden op de toch wel erg smalle bergweg. We vroegen of we naar een ziekenhuis moesten of naar een doktor? Nee, alleen als ze er beneden nog last van had. Persoonlijk dacht ik dat ze ter plekke dood zou gaan, zo vreselijk zag ze eruit. En ja, beneden had ze er nog last van. Dus wij gingen er vanuit dat we naar een doktor reden, maar het duurde en duurde... en we reden door de gehele stad. Uiteindelijk kwamen we gewoon bij de school San Fernando aan!! Wat bleek, de moeder was mee als begeleiding en zij wilde het niet hebben dat haar dochter naar een ziekenhuis of doktor ging (waarschijnlijk omdat het duur is). Uiteindelijk is ze met veel heisa en gehuil (de moeder en een lerares moesten huilen)in de school gesleept, waar ze allerlei rituelen moest ondergaan. Toen zijn wij maar weggegaan. Vandaag heb ik (Rikkert) aan haar lesgegeven dus het is toch goed gekomen.
Die avond na het schoolreisje zijn we met de taxi naar huis gegaan, nadat we een eind in de regen hadden gelopen. Echter halverwege had de taxi geen benzine meer en we zijn uiteindelijk met horten en stoten aangekomen. Ondertussen had het ook gehageld en toen we binnenkwamen op de patia (binnenhofje) was het spekglad. Verderop stond de buurvrouw vreselijk te huilen, terwijl overal emmers werden geplaatst om het water dat door het lekkende terrasdak kwam mee op te vangen. De vrouw was uitgegleden en (bleek achteraf) had twee gebroken armen. Mariette heeft haar twee pijnstillers gegeven, maar ze wilde pas na de regen naar het ziekenhuis. We moesten die avond nog pinnen, de was wegbrengen en naar de supermarkt voor ontbijt de volgende ochtend. Dus Rikkert zocht, door alle hijsa en huilen heen, zijn pinpas, maar die bleek weg te zijn! Het was een rotavond kunnen we je vertellen! Uiteindelijk was de wasserette net voor onze neus dicht en de pinautomaat in de supermarkt defect, waardoor we een roteind moesten lopen voor we met Mariette haar pas konden pìnnen. Op het moment missen we nog steeds een pinpas.

Het stuk is veels te lang geworden en de volgende houden we een beetje korter!

Groetjes Rikkert

Nog een kleine aanvulling van Mariette:
Het lesgeven gaat met het nieuwe rooster al een stuk beter. Omdat we nu meer stuctuur hebben gaat ook het Spaans vlotter en dat is fijn.
De huizenjacht hebben we op een zeer laag pitje gezet. Het bleek dat het heel moeilijk is om een gemeubileerde kamer met keuken te vinden die goedkoper is dan waar we nu in zitten. Voor het geld dat we nu betalen kunnen we inderdaad een heel huis huren maar dan moeten we die wel helemaal zelf inrichten. Daarom denken we nu dat we nog niet eens zo heel slecht zitten.
Verder nog een antwoord op de vraag van Yara. In Peru hebben ze bijna overal water uit de kraan. Dit is alleen niet zo schoon als in Nederland. Ook is het soms gewoon eventjes op. Voor het flessenvoetbal hebben we water uit de regentonnen gebruikt omdat we zuinig met water willen doen.

Groeten Mariette