Vriendsschap kent geen tijd!

Er is weer een week voorbij gevlogen. We zijn weer terug in Lima en hebben net ontbeten samen met taxichaffeur Carlos die ons 3 weken geleden van het vliegveld gehaald heeft. Carlos was natuurlijk erg nieuwsgierig naar onze reis, maar vooral naar Huancayo. Peruanen zijn over het algemeen enthousiaster over Huancayo dan wij zelf (met name het eten wordt opgehemeld), wat toch telkens weer een vreemde ervaring is. Aangezien we er hebben gewoond en het dus toch een soort thuis voor ons is zouden wij toch moeten kunnen praten over Huancayo met het soort verliefdheid zoals Carlos? Maar misschien is het, omdat we er hebben gewoond, dat we wat realistischer zijn....

Het was een geweldige week! Dit, ondanks een wat moeilijke start voor ons beide. Hier hadden we de eerste avond echter nog geen last van. Vlak nadat we ingecheckt waren in ons hotel, dat vlak bij ons oude appartement stond, besloten we echte goede koffie te gaan drinken in restaurant Coqui´s. Hier liepen we direct een oude bekende tegen het lijf: Señnor Ernesto. Van alle mensen was hij wel de laatste die we verwachtte tegen te komen, maar je doet niks tegen het lot. Señnor Ernesto is de eigenaar van het appartement waar we vier jaar geleden voor 4 maanden hebben gewoond en echt iemand van de oude stempel; de generatie waarbij vrouwen nog voor het huishouden en kinderen krijgen nodig waren en oude mensen met ´señor´ behoren te worden aangesproken. Hij was vol lof over Mariëtte die toch een echte vrouw was geworden, maar kon mijn baardje van twee dagen niet scheren minder waarderen. Door de tussenkomst van Ernesto, waar we toch zeker een uur mee hebben gesproken, werd het avondeten even uitgesteld. Daarna opweg naar restaurant Detras de la Catedral voor het avondeten werd Mariëtte vanuit de auto toegeroepen. Nu gebeurd dat wel vaker in Peru, maar nu was het Juan! Ik kon mijn avondeten dus voorlopig wel even vergeten. Isabel was vlakbij aan het kopiëren, dus stap in, dan verrassen we haar! Leuk plan, maar in de auto bij Juan dachten Mariëtte en ik precies hetzelfde: ¨dit wordt gebraden kip eten vanavond in het lievelingsrestaurant van Isabel ¨la leña, detras de la catedral zal moeten wachten¨. Voor degene die Isabel kennen hoef ik niet te vermelden dat deze gedachte inderdaad correct was, voor diegene die Isabel niet kennen, deze gedachte was inderdaad correct. De kip was beter dan ik me herinner en het was een heerlijk gezellige avond.

De dagen erna waren lastig. Dit had meerdere redenen. Ten eerste was er veel veranderd. Dit was eigenlijk heel erg goed, maar voor ons had het de consequentie dat we niet zo één twee drie onze oude patronen weer konden oppakken. De werkzaamheden die we van tevoren bedacht hadden pasten niet of moeilijk en we voelden ons soms wat doelloos. Daarbovenop kwam dat door moederdag (grote feestdag in Peru) de stichting twee extra dagen gesloten was en we dus helemaal ´niks´ konden doen voor drie dagen (inclusief zondag). Een tweede reden waarom het lastige dagen waren was dat het docententeam niet kon verhullen dat ze het jammer vonden dat we er maar zo ´kort´ waren. Het is toch wel moeilijk om dan uit te leggen dat we eerst twee weken hadden gereist door Peru. Zeker aan mensen die dat zelf niet zo één twee drie kunnen doen. Maar het belangrijkste was waarschijnlijk het hotel. Huancayo is niet een backpackersstad. Het hotel dat we gekozen hadden was leeg en ongezellig. We kenden wel mensen in Huancayo, maar die zaten aan de andere kant van de stad en kwamen we na vrijdag niet meer zomaar tegen. Tel hierbij op dat het weer ronduit koud was de eerste dagen en we toch nog last van de hoogte hadden. Dus nadat we twee keer onder een koude douche hadden gestaan in het hotel dat volgens de Lonely Planet 24 uur warm waten zou hebben, zijn we op Isabel´s voorstel bij haar ingetrokken. Een meer dan goede beslissing! Nu zaten we op loopafstand van vrienden en hadden we ´s avonds veel meer gezelligheid.

Nu wat is er dan allemaal verandert? Eigeelijk teveel om in één keer te beschrijven. Het leukste was om de mediatheek te zien functioneren. Niet alleen zijn de twee vaste medewerksters (Karen en Marleni) super enthousiaste en hard werkende vrouwen, ook de rest van de professoren en misschien nog wel belangrijker ook de rest van de kinderen werken er hard aan mee om de mediatheek te behouden en uit te bouwen. Op alle 3 de lokaties is tegenwoordig een mediatheek gedeelte en op alle drie de lokaties werken er vrijwillig leerlingen van de middelbare school als assistent van Karen en Marleni. Karen en Marleni zijn zelf op het idee gekomen om deze vrijwilligers ´in te huren´ voor wat extra power. Zo zitten ze vol met ideeën en is er geen gebrek aan initiatief. De andere professoren zijn maar wat blij dat kinderen die hun werk snel af hebben naar de mediatheek kunnen sturen om daar voor zichzelf bezig te gaan. Ze kunnen zich dan beter richten op de paar kinderen die het echt moeilijk hebben, bovendien weten ze dat in de mediatheek gewerkt wordt en niet gehangen. Karen en Marleni geven boekjes namelijk alleen maar mee met een kleine opdracht. Varierend van moeilijke woorden opzoeken, begrijpend lezen en taalproductie. De vooruitgang in het lezen van de kinderen was een bizarre maar erg goede ervaring voor ons. We zagen de kinderen van 4 jaar geleden nog voor ons. Toen konden diegene van 10-12 jaar oud met veel moeite een sprookje uitlezen en dat waren dan de betere leerlingen. Nu lazen kinderen van 6-7 jaar diezelfde boekjes waarbij de betere leerlingen dit deden met twee vingers in de neus. Omliggende scholen sturen tegenwoordig actief kinderen naar het project vanwege de ´grote vooruitgang´ die dat teweeg brengt en onderhouden eens in de zoveel tijd contact met Isabel. Kortom, iedereen is trots op de mediatheek!

Een andere verandering was het docententeam. Zoals ze zelf ook aangaven vonden wij het een veel hechter en betrokken team geworden. Het vertrouwen in elkaar is groot. Het is onderling gezellig en er wordt veel informatie over kinderen met elkaar gedeeld. Als een docent teveel kinderen heeft, springt een ander zonder veel problemen bij. En! ze werken iedere maand in een gezamelijk thema hun lessen uit waardoor de onderlinge aansluiting van lessen vele malen beter is.

Alle gebouwen waren daarnaast uitgebreid. Twee lokaties hebben een nieuwe verdieping en de lokatie op de berg een nieuw lokaal. Op San Fernando (hoofdlokatie) is nu ook een naaiatellier aanwezig met naaimachines waar moeders en middelbareschoolscholieren naailessen kunnen volgen!

Maar sommige dingen veranderen ook niet. Het team is nog steeds erg open en vriendelijk en we werden warm onthaald. We hebben veel gelachen met het team en natuurlijk de familie van Isabel: spelletjes gespeeld, samen gekookt en veel gekletst. Isabel, Juan en twee dochters hebben ons gisteren afgezet op de bus (kom snel terug!) en we hebben gekletst tot we écht moesten instappen. Tja.. vriendschap kent geen tijd!

Groet!!

ps. Ondanks dat de mediatheek nu supergoed loopt kunnen we Karen en Marleni slechts tot eind dit jaar blijven betalen. We weten dat een aatal van jullie overwogen hebben om donateur te worden van het project. Donateurs hebben we nu hard nodig! Je kan een bijdrage storten op:

Rekeningnummer 46.13.97.714 t.n.v. Stichting Niños del Futuro te Amsterdam